Italie: het land van lekker eten, la bella vita en van de Fiat 500 en de Vespa natuurlijk.
De autootjes zijn uitermate geschikt om op de kleine smalle weggetjes in de bergen te rijden en we komen ze dan ook regelmatig tegen… sommige rijden nog maar andere staan hier al jaren te wachten tot ze weer opgeknapt worden… (of niet…. ? ). En of ze nog functioneel zijn of niet, het blijven iconen en maken het straatbeeld igg een stuk mooier… ❤️ ❤️ ❤️
Ook de Vespa is hier nog overal te zien, mooier dan waar dan ook ter wereld… Ze hoor hier gewoon thuis, in de bergen, langs de kust of in de smalle straatjes van de mooie Amalfitaanse dorpjes
Ook deze auto die we onderweg tegenkwamen is prachtig….
Prachtig hè?!?!
En als je altijd hebt geloofd dat alle wegen naar Rome leiden…..
Naast de stappenteller die we allemaal wel kennen en misschien ook gebruiken, introduceren wij vanuit Albori de trappenteller. Overal waar wij naartoe willen zullen we trappen moeten lopen.
Ik noem er een paar:
’s ochtends om Lupo uit te laten: 102 treden om het dorp boven uit te gaan en de bergen te bezoeken.
Om naar Raito via de weg te gaan: 28 treden om bij de weg te komen
Vanaf Raito omhoog via de ruïne naar Albori: 222 treden omhoog en vervolgens de 102 treden weer naar beneden.
De trap naar Iaconti: 120 treden
De treden van Raito naar Vietri sul Mare hebben we nog niet geteld…. dat durven we nog niet aan, maar reken maar dat dit er meer dan 500 zullen zijn. Zodra we de moed hebben om ze te tellen, zullen we het je meteen laten weten. Dus houd deze blog in de gaten.
Het is in Nederland allemaal best wel goed georganiseerd, maar naarmate ik hier langer ben en mijn Italiaans ook beter wordt, merkt ik dat we
het Hollandse polderen,
het hebben van allerlei platformen (voor iedereen die wel een mening over iets heeft),
het altijd maar flexibel en wendbaar willen zijn
ook kunnen overdrijven. We kunnen met elkaar in ons kleine landje ook best wel doorslaan.
We weten allemaal dat mensen nu eenmaal een stukje zekerheid en duidelijkheid willen hebben en ook zelf in controle willen zijn. In deze Coronatijden is het nog belangrijker dat we met deze eigenschappen in ons achterhoofd perspectief moeten bieden over waar we naar toe willen en hoe er te komen.
De afgelopen maanden komt steeds meer weerstand en kritiek over hoe onze regering en haar adviesorganen over de pandemie communiceren: Wat is nu eigenlijk het beleid en waarom verandert men steeds van ideeen, waar willen we nu echt naar toe en wat is dus de gekozen roadmap om er te komen?
Ik vond het allemaal eigenlijk wel aardig goed gecommuniceerd en snapte de kritiek wel maar de heftige weerstand niet. Communicatie is nou eenmaal verschrikkelijk moeilijk. Zeker als er zoveel onduidelijk is, er zo veel verschillende belangen spelen en zo veel verschillende doelgroepen met zoveel verschillende meningen zijn, die het recht hebben en nemen om elke gelegenheid aan te grijpen om er iets van te vinden.
Maar nu ik het beleid hier in Italië begin te snappen, kunnen we nog wel eens wat leren van hoe gestructureerd ze hier over de pandemie communiceren.
Ten eerste is er een herkenbaar dashboard. Deze hebben ze hier niet zelf uitgevonden zoals we dat in NL zouden willen doen, maar deze lijkt op het dashboard van Johns Hopkins instituut. Terug vallen op iets herkenbaars en het creëren van uniformiteit zijn erg handige middelen voor een goede communicatie en het is in dit geval ook nog eens makkelijk om alle nieuwe complexe informatie te leren lezen en begrijpen.
En het Nederlandse dashboard op de website die er over gaat (https://coronadashboard.rijksoverheid.nl)… of kan je dit eigenlijk wel een dashboard noemen?
Daarnaast heeft Italië vanaf het begin van de crisis door middel van een overhieds Besluit op basis van risico’s de zonering wit, geel, oranje en rood aangemerkt. Iedere regio in Italië heeft op basis van het risico een zonekleur en daarbij hoort een vaste set maatregelen. Hier bovenop geldt voor alle zoneringen algemene basismaatregelen waar onder: het dragen van een masker wanneer je niet thuis bent (dus ook buiten op straat), 1 meter afstand houden, hygiene maatregelen zoals je handen regelmatig desinfecteren, niet interregionaal reizen en een avond klok tussen 22 en 05 uur.
De zonekleur voor een regio geldt voor een bepaalde periode die vooraf wordt aangekondigd (door de minister van gezondheid) en die zonekleur kan na die bepaalde periode worden gewijzigd – als de cijfers er naar zijn – naar een zonekleur met strengere of minder strenge maatregelen en die maatregelen ken je dus ook al ver vooraf. Je weet dus waar je aan toe bent en wat de opties zijn voor de volgende periode. Waar we twee weken geleden in onze regio Campania van zone geel naar zone oranje zijn gegaan, zitten we vanaf vandaag in zone rood en geldt de volgende zoneringen voor alle regio’s – in ieder geval tot en met 21 maart:
Daarnaast is er een wekelijks rapport zoals wij deze ook hebben:
En uiteraard heeft ook Italië de nodige detail informatie. Hier is die detailinformatie gegeven in veel grafieken en daarmee is de informatiedichtheid hoog. Waar Nederland veel meer informatie deelt, onder andere over hoeveelheden virusdeeltjes in het riool, maar er voor kiest om dit beschrijvend te doen, waardoor de informatiedichtheid lager ligt en er veel moet worden doorgeklikt op de site om deze informatie allemaal te vinden.
Absolute gevallen per dag en per 100.000 inwoners sinds Q1 2020.
de periodieke prognose samengevat per regio
Natuurlijk wordt hier in Italië ook niet perfect gecommuniceerd en zijn ook hier klachten over hoe het wordt georganiseerd en verloopt, maar we leven in één Europa en toch doet ieder land het anders en allemaal weer anders dan dat de centrale overheid van Europa (https://www.ecdc.europa.eu/en/cases-2019-ncov-eueea) dat doet. Waarom? Waarom is er in deze onzekere tijden geen uniformiteit in communicatie, lijkt er mijns inziens geen samenwerking of een gezamenlijk beleid te zijn over hoe we informatie het beste kunnen delen en waarom lijkt het er op dat wij in NL doen alsof we het wiel opnieuw moeten uitvinden?
Anyways, het gaat er mij niet zo zeer om dat de inhoud het zelfde moet zijn, maar leer van elkaar. Zorg voor een gemeenschappelijke look & feel van wat je communiceert ook al is de inhoud van het bericht misschien anders. Door alleen al een zelfde look & feel te hanteren, is de kans groot dat er misschien een groter draagvlak ontstaat, er misschien meer gevoel van samen tegen COVID-19 is en dat we dat als één Europa doen ipv ieder land afzonderlijk. Dit was mijn platformje…. hahahahha.
Albori is een van de gehuchtjes onder de gemeente Vietri sul Mare en Vietri sul Mare staat vooral bekend om haar keramiek. Het is de bakermat van de felgekleurde majolica-keramiek en in het dorp vind je het overal, maar dan ook echt overal. Plantenpotten op de grond en aan de muur, tegeltjes in de muur, adrestegeltjes op de deuren, bewegwijzering, altaartjes… van alles.
Tegeltjes in Albori
Omdat het nog altijd geen optie om een restaurantje te pakken en we eigenlijk alleen nog maar in Vietri sul Mare aan het strand zijn geweest, besluiten we een keer om het hogere gedeelte van Vietri eens te ontdekken. We wandelen voor de verandering via de Costiera Amalfitana.
Vietri heeft een schattige winkelstraat en wat blijkt, de winkels zijn ook gewoon open. De restaurantjes niet, maar alle andere winkeltjes wel… het wordt dus een middagje snuffelen langs de etalages en de kleine mandjes en bakjes die uitgestald zijn en het is inderdaad het ene keramiekwinkeltje na het andere. De ene nog zoeter dan de andere.
Omdat de heenweg een beste tippel was en de drukke kronkelende weg niet echt veilig te belopen is, hebben we voor deze ene keer buskaartjes gekocht, want ook de bus moeten we natuurlijk een keer hebben geprobeerd. Het is zo’n klein buurtbusje, waar je met 12 personen in kan, of zo. Een busje met luxe comfortabele stoelen en genoeg ruimte voor 3 passagiers en Loup. Onze buskaartjes moeten we zelf stempelen in de machine, zoals we vroeger met de strippenkaart deden. Dat was wel weer even wennen… hoe werkte dat ook al weer? Het chauffeursgedeelte van de bus is volledig dicht geplakt met transparant plastic en duct tape. OMG … Dexter is er niets bij vergeleken.
Anyways, de weg van Vietri naar Albori is een smalle bergweg, stijl en met heel veel haarspeldbochten. De chauffeur kent de weg en weet dan ook precies waar hij ruimte heeft om nog wat tijdwinst te behalen…. met als gevolg dat we zo’n beetje alle hoeken van de bus zien en ik handen te kort heb om mijn tas, Loup en mijzelf nog een beetje bij elkaar te houden. Hoe je misselijk kan worden in 10 minuten?… Probeer bus 68 van Vietri naar Albori eens…..
We kunnen tot op zijn vroegst 5 maart niet meer naar een restaurantje, omdat zaterdag 21 februari jl onze regio van COVID-19 code geel naar COVID-19 code oranje is gegaan. Dat heeft natuurlijk alles te maken met de drukte in de grote steden in deze regio… Hier in Albori is het winter en zitten alle oudjes al gewoon binnen… Covid-19 krijgt hier niet eens de kans.
Winter hier betekent veel zon en begint de ochtend met een graad of 15. Omdat het weekend is, uiteten geen optie meer is en het weer weer prachtig is, moet er gewandeld worden.
Ik heb mijn zinnen gezet op een mooie route de bergen in. Stanley wilde graag met zijn drone naar het strand….. Na een half uurtje dubben, doen we de wandelschoenen aan :))
Het is een prachtige route via Fonte de Cesare naar Capella Nuova en van daar door naar de abdij van Corpo di Cava en de kerk van San Vincenzo door naar Padovani en Iaconti en zo terug naar Albori. Een trip van 4 uur klimmen, klauteren, afdalen en genieten. Ook Lupo heeft het weer heerlijk naar zijn zin….
Er zijn van die heel gewone dagelijkse dingen die in het buitenland altijd super interessant zijn. Ken je dat?
Ik heb dat met boodschappen doen. Ik vind het mega leuk om naar de markt of supermarkt te gaan en daar echt de tijd te nemen om rond te lopen, te snuffelen en gewoon te kijken wat er allemaal is. Vroeger al….. heerlijk.
Vandaag is het weer boodschappendag. Ik kan mij daar echt op verheugen.
In Albori en Raito is geen supermarkt, wel is er een kruidenierswinkeltje van 3 bij 4. Nou, dan ben je snel uitgesnuffeld. Nee, we pakken het 1x in de week groots aan. De eerste week hier in Italie hebben een grote Carrefour in Salerno gevonden en vorige week hebben we gewinkeld in de Ete Maxistore in Salerno. Deze is groter dan de Carrefour en beviel mij beter, dus daar willen we vandaag weer naartoe.
We gaan met de auto en rijden richting Salerno. Tot nu toe het enige moment in de week dat we de auto gebruiken (op die ene trip langs de Amalfikust na dan).
Vanaf Vietri sul Mare kennen we maar 1 weg die naar Salerno gaat en de afslag naar deze snelweg is vandaag afgesloten met een groot bord “” FRANA “”…. niets met kikkers dus… maar onze 2de ervaring met een aardverschuiving. Aan de wegafzetting met dat grote bord hangen ook 2 Italianen met witte werkhelmen een beetje niets te doen en verder wordt nergens aangegeven hoe we nu wel naar Salerno kunnen.
We kunnen niet even stil staan op dit drukke, onhandige en onoverzichtelijke kruispunt. Het enige dat we kunnen doen is links afslaan in plaats van rechtsaf naar Salerno. Gelukkig heb ik een beetje richtingsgevoel, dus bij de volgende afslag gaan we gewoon Vietri weer in en dalen we af naar de kust opzoek naar een omleiding of alternatieve route….. We rijden wat rond en denken dat we de juiste weg hebben gevonden…. Maar tot onze verbazing komen we aan de andere kant van dat bord met die 2 Italianen uit…. Dan toch maar even de auto bij die 2 heren parkeren en vragen hoe we nu toch in Salerno komen. Och simpel, naar rechts richting Cava di Terreni, daar de snelweg af en er aan de andere kant weer op en dan rij je zo terug naar Salerno…..
OKOK grazie mille! en op naar Salerno. In Cava di Terreni gaan we zoals uitgelegd de snelweg af om er daarna ook weer op te gaan, maar dan komen we bij een tol grens… we moeten betalen… dat is toch wel even zuur…. 2,10 euro, 7 kilometer de verkeerde kant op, al ruim een uur in de auto en we zien nu ook dat als we in tegengestelde richting weer de snelweg op willen, nog eens 2,10 euro moeten betalen… Wat suf…..
We besluiten hier ergens een supermarkt in gaan en vinden op nog geen 100 meter een grote Conad. Leuk … dat merk ken ik nog niet en ik word helemaal vrolijk…. en ook nog een Hypermarche… ken je dat? Het is een alles winkel…. Ze hebben een ruime verse groenten afdeling, een vis- en een kaasboer, een hele gang met 100-den verschillende soorten pasta, een mega wijnafdeling, een tuinmeubelen afdeling, keukenwaarafdeling en zelfs een heuze witgoed afdeling…. ja T E G E K dit….
Na twee uur weer ouderwets rond gesnuffeld te hebben, ga ik als een tevreden kind weer naar huis en als kers op de taart staan de slagbomen van de tolweg ook nog eens open, dus kunnen we de 2,10 euro in onze zak houden… Its our lucky day …. hahahaha.
Het lijkt mij al zo lang zo leuk om heerlijk ontspannen te kunnen dronen met een van Stan zijn drones, maar ik durf het niet, omdat we in Amsterdam in een “restricted area” wonen en daar mag je niet zomaar vliegen. Dan moet je nou eenmaal een aantal beste wel stevige brevets hebben en dat kost bakken met geld (en beide heb ik dus niet 😉 ). Er kan altijd onverwachts iets gebeuren… en dat weerhoudt mij – in tegenstelling tot Stan – er van om gewoon relax naar buiten te lopen om even 5 minuutjes te vliegen….
Maar sinds 2021 zijn er een paar dingen anders. Ten eerste wonen we nu niet meer in het drukke Amsterdam en sinds 1 januari gelden er nieuwe regels voor het vliegen met drones, Europese regels. Deze Europese regels zorgen er niet voor dat je nu wel zomaar overal mag vliegen, maar het maakt het wel een stuk eenduidiger over wat je wel en niet mag met welke drone tijdens welke vlucht EN het is daarnaast ook een stuk goedkoper geworden om een certificering te halen.
Omdat in Italie dezelfde Europese regels gelden, zijn er slechts een paar dingen die ik moet doen voordat ik mag vliegen met mijn eigen DJI Mavic mini drone – die lichter is dan 250 gram:
ik moet mijn drone registeren
hoef (voorlopig) geen brevet te halen
ik moet weten waar ik hier in Italie wel en niet mag vliegen
Het registreren is zo gebeurd. Via de Nederlandse RDW ontvang ik na de registratie direct een exploitantnummer en ik heb deze op mijn drone en mijn controller geplakt.
De volgende stap is om te weten waar ik in Italie mag vliegen. Om te weten waar je in Nederland mag vliegen, hebben we daar een paar instanties voor:
het ministerie Infrastructuur en waterstaat;
www.knvvl.nl is de site van een handig kennisinstituut voor alles wat vliegt;
de RDW voor de registratie en het verkrijgen van ene exploitatienummer;
de GoDrone app voor een up to date overzicht/ plattegrond waar in Nederland gevlogen mag worden en waar niet.
In Italie zijn er ook een paar, te weten:
Ministero delle Infrastrutture e dei Trasporti;
ENAC – Ente Nazionale per l’Aviazione Civile;
en de ENAC heeft: d-flight.it voor de registratie, de meteorologie en de app voor de meest recente plattegronden waar je in Italie wel en niet mag vliegen.
Omdat mijn eigen drone nog steeds lichter is dan 250 gram, hoef ik mij niet nog eens in Italie te registeren. Had ik een zwaardere drone gehad, zoals Stanley heeft, dan had ik niet alleen de exploitantregistratie nodig, maar had ik een A1/A3 certificering moeten hebben en ook nog een Italiaanse QR code moeten kopen. Via deze Italiaanse QRcode had ik dan d-coins moeten kopen en moeten uploaden en voor elke vlucht in Italie moet ik dan met deze d-coins betalen. Nu kan ik met de gedownloade d-flight app EN een gerust hart relax met mijn dronetje rondvliegen.
Dus mijn eerste vluchten zijn direct een feit en er komen er hopelijk heel veel meer:
Als deel van onze integratie in het Italiaanse leven hier in Campania, mag een ritje langs de Amalfikust natuurlijk niet ontbreken.
De prachtige kust, is één van de mooiste kustlijnen van Europa en werd in 1996 zelfs opgenomen op de werelderfgoedlijst van UNESCO. Bochtige wegen leiden naar eeuwenoude charmante dorpjes die soms bijna loodrecht tegen de steile kliffen zijn gebouwd. Elk dorpje heeft zijn eigen sfeer en karakter, maar wat ze allemaal gemeen hebben, zijn de indrukwekkende uitzichten over de zee, de leuke terrasjes, de heerlijke ijsjes en de kwalitatieve wijnen. Het is de zuidelijke kustlijn van het schiereiland Sorrento dat onder Napels en Pompeii ligt. Officieel vormen 13 dorpjes samen de Amalfikust: Positano, Praiano, Furore, Conca dei Marini, Amalfi, Atrani, Ravello, Scala, Minori, Maiori, Tramonti, Cetara en Vietri sul Mare, maar in de praktijk wordt de hele kustlijn tussen Sorrento en Salerno als de Amalfikust beschouwd.
Vandaag is het de tweede vrije Italiaanse zaterdag en het is al weer super mooi weer, we boffen maar. Dus besluiten we langs deze kust naar Positano te rijden en onderweg een paar van de dorpjes mee te pakken. Via Google check ik even hoelang het rijden is enzo.. maar wat we ook proberen, Google wil persé dat we via Pompeii gaan. Pompeii staat ook wel op onze Wanna do integratielijst, maar niet voor vandaag.
We hebben ook nog even gekeken of er vanuit Salerno of Amalfi (halverwege) ferries vertrekken naar Positano, maar die varen alleen in het seizoen en die begint pas weer vanaf 1 april. Het is winter en dan ligt hier zo’n beetje alles stil, dus het wordt met de auto.
Op google maps street view ziet de weg langs de kust er eigenlijk prima uit, dus waarom we nu via Pompeii moeten gaan is een raadsel. We besluiten dus toch met de auto de Costiera Amalfitana af te rijden. Ciska – de eigenaar van ons appartementje hier – gaf nog wel aan dat er bij Amalfi een frana is (iets met een kikker of zo?)… Nou, wat leuk zien we dat ook nog onderweg.
Het beloofd een prachtige dag en de route is inderdaad erg mooi. De eerste stop is Maiori. Dit dorp schijnt het langste strand te hebben en het minst schattige dorpje te zijn van de Amalfikust. Het is voor ons de eerste stop en daarom een heel lief dorpje met een prachtige lungomare die zowel connectie heeft met het dorp als met het strand. Dat hebben we bij andere plekken nog niet zo gezien.
Na een korte maar heerlijke strandwandeling en pootjebaden in zee, zijn we weer in de auto gestapt op weg naar onze volgende stop: Amalfi. Amalfi is een groter dorp, dus een andere keer zullen we hier wat langer rond lopen, maar voor nu een goed moment om er te stoppen voor de lunch.
Aangekomen in Amalfi konden we niet verder met de auto. Een rana is een kikker en een frana is een aardverschuiving, Co!
De hele weg was weg… Dus daarom wilde Google dat we via Pompeii gingen… Nou dan wordt Amalfi niet alleen goed voor de lunch, maar tevens ons eindstation voor vandaag.
Amalfi is dus de grootste stad van deze kust zowel op historisch als op cultureel vlak het centrum van de streek. Het heeft prachtige stranden, schattige huisjes met witte geveltjes en je kan er heerlijk eten in gezellige restaurants in zowel het centrum van het stadje als ook aan zee. Ook zijn er heel veel kleine winkeltjes met allerlei citroenproducten. Dé blikvanger van Amalfi is de imposante Duomo di Sant’Andrea met de al even indrukwekkende rij trappen. De kathedraal is erkend als UNESCO werelderfgoed. De oudste elementen stammen uit de 9de eeuw, maar later volgden verschillende renovaties waardoor je ook Byzantische en Romaanse elementen zou kunnen herkennen (Als je een beetje weet van de kunstgeschiedenis).
Het was weer een heerlijke dag met een verrassend verloop. Terug naar huis is het mega druk met motorrijders… 21 graden in de eerste week van februari is zelfs voor Amalfibegrippen uitzonderlijk. Dus iedereen trekt er op uit…. soms met wel heel veel ongeduld 😉
Sinds een paar dagen gonst het al van de berichten dat het in Nederland heel koud gaat worden. Niet omdat de temperatuur extreem om laag gaat en niet omdat het gaat sneeuwen. Ook niet omdat het windkracht 8 gaat worden, maar omdat dit alles samen tegelijkertijd gaat komen…
Dikke vette sneeuwstormen…. Gevoelstemperaturen van onder de -25 graden.
Door de grote hoeveelheid sneeuw die er in korte tijd valt, ligt het OV stil. De thuisbezorgfietscouriers mogen allen thuisblijven… Alle pekelwagens en pekeltrams zijn ingezet en overal wordt ondanks de kou veel buiten gespeeld door jong en oud: er wordt gelanglauft, geskied, gesnowboard, gesleed, iglo’s en sneeuwpoppen gebouwd… Er worden sneeuwballen gevechten gehouden met de politie… en sleetjes worden achter fietsen, brommers en auto’s geknoopt. Niemand gaat de weg op dan alleen om de sneeuwpret….
Dit is wat we aan leuke foto’s van ons thuisfront hebben mee gekregen:
Tijdens deze bijzondere, wanneer er toch al niet zo veel meer kan en mag, het extreem koud is en de wegen niet meer begaanbaar zijn, dan moet je het er maar het mooiste van maken….
Zo viert Nederland de kou tijdens de lockdown:
Op zulke momenten mis je iedereen wel…. en leven we met jullie ijspret mee:
Tegenwoordig moet alles snel-sneller-snelst, meer-meer-meer en ook nog eens efficienter en duurzamer. Met alle gevolgen van dien. Om even dicht bij ons Amsterdamse thuis te blijven: kades storten in, bruggen zijn slecht onderhouden en de lucht is in de stad niet overal even schoon meer.
Hiervoor betalen de huidige Amsterdammers de hoofdprijs, waardoor velen van hen het niet meer kunnen veroorloven om in de stad te blijven wonen. Dat het ook anders kan, bewijzen ze hier in de bergen. Er zijn hier maar weinig wegen en de wegen die er zijn, zijn smal en kronkelen behoorlijk. Met een beetje pech kan je best wel misselijk worden.
Hier in het dorp hebben we welgeteld 1 weg die je met de auto… heeeeeel voorzichtig… kan rijden. Je moet geen tegenliggers onderweg krijgen en keren wordt al helemaal een uitdaging. Verder is het vooral veel trappenlopen. Ik ben er nog niet achter hoe dat met rolstoelen wordt georganiseerd, maar waarschijnlijk op de zelfde wijze als waarop ze zware materialen voor bijvoorbeeld een verbouwing verplaatsen: gewoon op duurzame wijze… daar kan Amsterdam nog wat van leren ? ☺️.
Zijn het geen schatjes… Ze krijgen veel aandacht en rust en worden goed verzorgd: hoe beter, hoe langer ze het volhouden en kunnen blijven werken… Jij onderhoud jouw 4×4 toch ook goed? ?
