Categorie: ARC deel 3

14.641° N, 61.024° W

O wat fijn – we zijn geland en hebben nog een volle week op Martinique. Aan boord was een boekje over het eiland en ik heb er in gesnuffeld. Wat kunnen we er allemaal doen?

De berg Pelée beklimmen – ja tuurlijk na de kleine wereld van 50m2 denk ik wel even behoefte te hebben aan een grote wandeling de berg op (en weer af uiteraard). We huren een auto en crossen het hele land door om rum distilleries te bezoeken,’s avonds gaan we heerlijk dansen. Het is immers het land van de zouk, het land van Perle Lama mijn favoriete zoukzangeres, daarom moet en zal ik dansen. We willen natuurlijk ook wel even onder water kijken – een duik staat daarmee boven aan op ons verlanglijstje. Daarnaast is het kerst dus een heerlijk tropisch kerstdiner willen we niet missen.

De eerste dagen en nachten gaan voorbij alsof we nog aan boord zijn. Slapen doen we kort – met het regelmaat van de wachten zijn we wakker en als ik dan half slaapdronken uit bed stap dan beweegt de hele kamer en loop ik alsof ik nog dans op het ritme van de oceaan. Overdag als ik echt wakker ben, heb ik daar geen last van… maar dan lig ik heerlijk op een strandbedje mijn blogs te schrijven.

Natuurlijk zijn we ook nog wel op verkenning gegaan, maar avontuurlijk is het niet geworden: we verkennen de omgeving van Pointe du Bout, de creoolse wijk, de drukke haven en de verschillende anses.

• 

• 

• 

Dinsdag hebben we een mooie duik gemaakt. Onder water is het koraal net zo mooi en zo kleurrijk als het eiland zelf. Het voelt fijn om weer even in het water te zijn. Het is er rustig en het enige waar ik naar luister, is mijn eigen ademhaling.

Gisteren hadden we de energie om de ferry te pakken en Fort-de-France te ontdekken. Ook weer erg mooi en kleurrijk. Fort-de-France is pas ongeveer 100 jaar geleden de hoofdstad van Martinique geworden. Daarvoor was dat Saint-Pierre. Helaas werd het verwoest door een uitbarsting van de berg Pelée – alle inwoners zijn toen omgekomen, behalve 1, hij zat in de gevangenis in een stadje verderop.

Fort-de-France heette oorspronkelijk Fort-Royal – in het creools Foyal. De inwoners van Fort-de-France noemen zichzelf daarom nog altijd Foyalais. Het is een rustig kleurrijk en autentiek stadje. Overal waar je loopt, hoor je muziek uit winkeltjes, restaurantjes of andere openbare binnen of buiten gelegenheden. Mensen zijn er vriendelijk en beleefd. Je kan aan de mensen niet zien of ze lokaal of toeristen zijn. Het hele eiland is namelijk zo ontzettend Frans en de meeste toeristen ook. Martinique is zo veel meer een provincie van Frankrijk dan dat de ABC- of SSS-eilanden een onderdeel van Nederland zijn. Iedereen spreekt Frans, iedereen is Frans, de euro is eilandsmunteenheid, de Franse zenders overheersen de TV, de baguette en croissant zijn op iedere hoek van de straat te koop en de o zo typisch Franse bewegwijzering van D-wegen en points verts maakt dat je je in het vertrouwde Frankrijk begeeft. Zelfs de stakingen van de gele hesjes op zaterdags dringt door tot in het hart van Martinique.

Ondertussen is het al kerstavond. Gelukkig hebben we het diner in het hotel geboekt: een creools diner met bijpassende Franse wijnen – een top combi voor een onvergetelijk diner. En dat werd het. Na enkele aardige voorgerechten, een totaal mislukte bisque met megagoedkope wijnen, houden we het diner voor gezien en kruipen we toch maar weer snel ons bed in – hahahaha. Na 24 dagen intensief zeilen, hebben we blijkbaar een hele week nodig om alle slaap die we kunnen inhalen, in te halen.

• 

North Atlantic Ocean•18 December 2019•

14.641° N, 61.024° W
Afgelegd: 2180 nm vanuit Mindelo – Kaapverdië
To go: 0 nm naar Martinique

Voor sommigen waren de laatste loodjes toch best wel zwaar. Een aantal van ons was al dagen aan het aftellen en had de ETA van ons laatste waypoint (om de zuidkust van Martinique) wel erg ambitieus gegokt. Voor hen duurde deze dag zoooo lang. Er heerste zeker iets van kanaalkoorts.

Kanaalkoorts is een soort spanning bij Hollandse zeevarenden die na een lange reis op weg zijn naar huis en zich erop verheugen hun geliefden weer terug te zien. Hun reis is bijna voltooid, de spanning stijgt en in “Het Kanaal” krijgen de zeelieden last van zenuwen en een zwakke maag. Dit verschijnsel komt in veel Nederlandse zeemansverhalen voor. Maar er is ook een soort van historisch-economische verklaring voor deze kanaalkoorts, dat zijn oorsprong in de VOC-tijd vindt toen alle overledenen pas in Het Kanaal in het journaal werden genoteerd, want zo zou de kapitein het maximum aan voedingsgeld kunnen incasseren. Kanaalkoorts was bij de hoge heren van de VOC dus lange tijd een plotselinge, onbekende ziekte.

Bij ons aan boord heerst duidelijk een spanning waar iedereen last van heeft. Spanning omdat we er bijna zijn of spanning om familie die naar Martinique is gekomen weer te ontmoeten. Degenen die de reis nu wel voor gezien houden en naar de wal verlangen, worden met het uur baldadiger. Door de spanning wordt er veel gelachen, is het een druk heen en weer geloop en wordt er gefantaseerd over het eerste wat je zou willen doen zodra we geland zijn:
– een entrecôte met bearnaise saus
– een massage
– de grond kussen
– huilen met de familie die aan de kade staat te wachten
– 24 uur slapen
– douchen met zoet water
– een ijsje eten of een biertje nemen

Ook ik heb last van deze spanning. Niet bij mijzelf maar voelbaar bij de rest. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik van boord wil. Voor mij was de eerste week wennen, de tweede week inkomen en vanaf de derde week genieten van mijn nieuwe wereld. Ik heb het naar mijn zin en weet mij nu pas om alle drukte heen te manouvreren naar rustige momenten. Enerzijds logisch want mijn geliefde was mee op deze reis. We kunnen het ons hele leven hebben over dit avontuur, onze ervaring en wat het met ons gedaan heeft. We zullen elkaar snappen als we ooit over jaren nog eens refereren aan spannende, mooie en leerzame momenten in onze nieuwe wereld. Ons doel is gezet en we kunnen dit altijd samen delen.

Het is ondertussen 22 uur en mijn laatste wacht begint. Nog enkelen zijn in de running voor het hebben van de juist geschatte ETA. Maar de meest reële schattingen zijn van Peter ( 23.00 uur) en Stanley (23.59 uur). Ik was te laat met inschrijven voor deze wedstrijd. Het boeit mij eigenlijk niet wanneer we zouden aankomen of eigenlijk wel … kon ik het nog uitstellen…..?

Om 22.40 passeren we het laatste waypoint en de approach naderde. Stanley had eigenlijk geen wacht maar wilde graag het laatste stuk meemaken, dus was hij om 22 uur met mij mee de kuip ingegaan. Maar goed ook want hij kon zich meteen nuttig maken. De stroming werd het afgelopen uur steeds heftiger, de eerste boeien voor vissers waren niet verlicht, vanaf hier kunnen overal krabbenboeien liggen (krabbenboeien zijn boeien die door vissers die op krabben vissen lukraak worden neergelegd). We varen al een uur met ruim 7 knopen wanneer we de zuidpunt van Martinique aan komen. De wind en stroming worden aan de zuidpunt heftiger en we varen steeds sneller met wel 7 – 7.5 knopen richting het zuidwesten, dus moeten we enig moment gijpen om het eiland niet voorbij de varen. De acceleratie winden en stroming stellen ons echt op de proef, er is geen maan en de sterren hebben vannacht niet de kracht om ons te helpen. Ook zij zijn verdrietig: Hier zullen onze wegen definitief scheiden, dag oceaan, dag sterren, sterrenbeelden en planeten. We zijn extreem geconcentreerd en de gijp lukt dan ook goed. We koersen nu met halve wind richting het noordwesten om de zuidpunt van Martinique heen. Dit is het moment dat de schipper het overneemt…… Ja, dat is lekker…… Nu dat we beschut achter de bergen van het eiland zijn. Daar waar de wind weg valt, varen we met 5 knopen steeds meer aan de wind richting ons ankerpunt in de baai van Saint-Anne. Dit stukje, nog altijd zonder veel licht, is het nog meer oppassen voor alle krabbenboeien. Ook bij het naderen van de ankerplaats moeten we uitkijken voor alle andere schepen die voor anker liggen. Maar hoe doe je dat in het donker, tegen een achtergrond van allemaal lichtjes van Sainte-Anne en Le Marin? We onderscheiden echt maar een paar toplichtjes. De meeste schepen die er liggen hebben niet eens een ankerlicht aan staan en nog minder hebben überhaupt een toplicht aan…. Ik weet echt niet welke lichtjes van de wal en welke lichtjes van de schepen zijn. Het zijn gewoon heel veel lichtjes.

Binnen 15 minuten nadat de schipper het overnam, lagen we voor anker en wordt de laatste fles champagne opengetrokken. Er is hier geen ankerwacht nodig. We hebben onze positie gepijld en de grond is uitstekend voor ankeren. Toch ga ik deze nacht nog even 3 keer checken…..

De volgende ochtend wordt pas duidelijk wat we hebben gedaan. De paar toplichtjes die we vannacht hebben kunnen onderscheiden, terwijl er wel 160 schepen liggen…. en even zoveel krabbenboeitjes…. ja ik snap nu dat we deze “boeitjes” niet hebben kunnen waarnemen vannacht – sommige zijn gewoon lege anderhalve-liter-limonadeflessen…..

Martinique is prachtig. De blauwe lucht, het groene land en de diep turquoise zee…. Stanley kan het niet weerstaan om een duik te nemen voordat we om 07.00 koers zetten naar de haven van Le Marin.

Eenmaal aan de steiger gebruiken we de rest van de dag om te schoonschippen (ja dat is een werkwoord!). De laatste nacht slapen we in een schone stilliggende boot…. nog even tijd om afscheid te nemen. Thnx ocean for being my boyfriend.

• 

• 

• 

North Atlantic Ocean•17 December 2019•

14.375N 052.251W
Afgelegd: 1685 nm vanuit Mindelo – Kaapverdië
To go: 495 nm naar Martinique

Langzamerhand kunnen we gaan aftellen en er is nog 1 belangrijk punt te passeren: Engine Point. Dat betekent dat we vanaf dan (ongeveer 400 mijl van Martinique) alles op de motor zouden kunnen doen, mocht dit nodig zijn. Maar we blijven natuurlijk veel liever zeilen. Zeker omdat dit de laatste dagen super goed gaat. We lopen een gemiddelde van ruim 6 knopen, met flink wat uitschieters omhoog.

Vandaag is rustdag, volgens de schipper, het is tenslotte zondag. Dat mag ook wel, want het was een onrustige nacht. Door het onstuimige weer waren er veel buien met verrassende windvlagen daardoor onstaan er weer rare golfpatronen. Dit heeft als gevolg dat we de hele nacht liggen klotsen, rollen en stuiteren in onze kooien, er veel geluiden van klapperende zeilen en lijnen zijn en door de wolken kan de warmte ook niet echt ontsnappen. Echt zo’n oceaannacht in een te warme kooi je jezelf regelmatig vastklampend om er niet uit te stuiteren .

Boordtijd is de tijd die we samen aan boord hanteren, deze kan anders zijn dan de tijd die buiten onze wereld van 50m2 wordt gehanteerd, maar als wij iets afspreken, dan is dat ahv boordtijd, tenzij expliciet anders vermeld. Morgen wordt de boordtijd voor het laatst op de oceaan weer een uurtje verzet. Dit doen we omdat dan voor ons de zon elke dag rond dezelfde tijd blijft opkomt en ondergaat en we bij aankomst niet een heel groot tijdverschil zullen hebben. Het verzetten van onze boordklok doen we niet zomaar lukraak op een dag. Nee dat doen we ongeveer iedere 15de lengtegraad. De aarde is rond en dus verdeeld over 360 graden en een etmaal duurt 24 uur. Dus 360 / 24 = 15 graden. We zijn uit Las Palmas vertrokken met de locale tijd van Gran Canaria. Dat is GMT -1. De eerste keer dat we de tijd een uur verzet hebben, was op Mindelo, de tweede keer was op 9 december op de oceaan en de derde zal morgen zijn. De laatste keer dat we de tijd een uurtje verzetten, zal op Martinique zijn zodra we daar zijn aangekomen. Zodat we dan ook meteen gelijk zijn met de locale tijd van Martinique ( GMT -4). Hoe we dit doen? Dit doen we door de ochtendwacht van 09.00 uur en de daaropvolgende middagwacht een half uur te verlengen (van 09.00 – 12.30 en van 12.30 – 16.00 uur) en dan zetten we om 16.00 uur zodra de middagwacht klaar is de klok een uur achteruit naar 15.00 uur en lopen we het schema weer zoals gepland. Morgen zitten we op GMT-3.

• 

North Atlantic Ocean•11 December 2019•

15.071° N 043.283° W
Afgelegd: 1080 nm vanuit Mindelo – Kaapverdië
To go: 922 nm naar Martinique

Oceaanzeilen is echt geweldig, maar het is zeker ook een prestatietocht. We worden elke dag weer verrast door nieuwe uitdagingen. Naast verschillende kleine klusjes, zoals lijnen vervangen, harpjes zekeren, kastjes maken, hebben we de laatste dagen wat grotere klussen gekregen die veel creativiteit en doorzettingsvermogen vragen van de schipper en de bemanning.

 Het is begonnen met het breken van een “bulletalie”; een extra lijn die voorkomt dat de giek over de boot zwaait bij een ongecontroleerde gijp. Met name als je voor de wind vaart zoals wij 95% van onze reis doen, is het risico op een gijp groter, dus extra goed om een bulletalie te hebben. Maar niet als deze breekt! In een bui met draaiende windvlagen, zwiepten de giek en de grootzeilschoot heen en weer in de kuip en klapten we hard naar de andere kant. Dat was even schrikken voor de drie op wacht in de nacht, maar gelukkig niemand gewond. Met hulp van de schipper en andere bemanningsleden, die natuurlijk wakker werden van de harde klap, hebben we de boot weer onder controle gekregen en bij daglicht is er een nieuwe bulletalie aan stuurboord aangelegd, en zeilden we weer rustig verder.

 De dag erna brak de “spi-boom”; een aluminium paal die het fok ondersteunt en op zijn plek houdt bij het voor de wind varen, voor het zogenaamde “melkmeisje”. In een windvlaag sloeg de boom iets omhoog en kwam met een harde knal op het dek neer. Zonder boom is het erg lastig zeilen op de voordewindse koers die wij naar Martinique hebben, maar hoe repareer je een boom? Laat dat maar over aan de creativiteit van onze technische mannen aan boord! Er is gezaagd, geveild en geboord en er zijn zelftappende bouten gemaakt…en een paar uur later hadden we een spiksplinter nieuwe deel van de boom en een extra stevige haak aan de mast om de boom weer op te hangen, en ook nu kunnen we weer gewoon weer rustig verder zeilen.

 Driemaal is scheepsrecht….Gisterochtend tijdens mijn wacht net toen de zon op kwam zag ik de fok uit de geleider glijden. In een sierlijke beweging als een voile stola zag ik het in de wind langzaam en elegant naar beneden dwarrelen – zo de oceaan in. We hebben snel de boot gestopt en gedraaid en ik ben naar het voordek gerend om het kleine deel van het zeil dat nog aan boord was vast te houden en er voor te zorgen dat het niet onder de boot zou komen. Toen het zeil aan loef lag, hebben we het met behulp van de wind weer aan boord gekregen. Zo’n grote natte lap is behoorlijk zwaar, maar hij is in zijn geheel aan boord gekomen. Nu moesten we weer creatief denken, want de bovenste geleider met fokkenval, nodig om het fok weer te hijsen, zat nog boven in de mast op 22 meter hoogte en hoe krijg je die naar beneden? Met een plasticfles en wat lijnen hebben Peter en Stanley een lasso gemaakt, en na 5 modificaties van het prototype en 10 pogingen is het hun gelukt om de geleider naar beneden te halen en te fixen.

 Maar fixen is niet alles – nu moeten we het fok nog hijsen, maar omdat deze niet lekker in de geleider loopt en we nog steeds 20 knopen wind en hoge golven hebben, lukte dat niet meer voor zonsondergang zonder dat we te veel risico’s zouden moeten nemen, dus varen we voor deze nacht alleen op het grootzeil gestaag verder. Vandaag is het wel gelukt om het fok weer te hijsen en kunnen we weer snelheid maken.

Het zijn spannende momenten, maar de sfeer blijft goed, misschien wel omdat we deze spannende momenten hebben en we iedere keer een oplossing hebben kunnen creëeren. Ik ben daar best trots op.

Gisteren hebben we ook nog onze proviand gecontroleerd; we hebben nog ruim voldoende eten aan boord voor de laatste week naar Martinique. Het drinkwater is wel wat gelimiteerd, ongeveer 2 liter per persoon per dag, maar we hebben nog water in de watertanks als back-up voor koken & drinken. Door de spannende momenten hebben we een vertraging van ongeveer 1 dag op gelopen ten opzichte van onze inschatting bij vertrek uit Mindelo. De ETA in Martinique staat nu op volgende week donderdag ….als we niet nog meer nieuwe uitdagingen krijgen.

North Atlantic Ocean•9 December 2019•

16.078° N 038.505° W
Afgelegd: 795 nm vanuit Mindelo – Kaapverdië
To go: 1283 nm naar Martinique

De oceaan is prachtig. Althans de echte oceaan dan. De tocht van Gran Canaria naar Mindelo was een voorproefje. Ook mooi, maar te lief voor een oceaan. Te zacht en te fijntjes.

De afgelopen dagen vanaf het vertrek uit Mindelo is de oceaan alleen maar ruiger geworden. Steeds stoerder. De golven worden ook steeds hoger en zijn vannacht gegroeid tot meer dan 5 meter. We kunnen nooit harder zeilen dan de wind. Dit betekent dat we dus nooit harder zullen gaan dan de golven die onder ons door verdwijnen en ondanks de stevige wind en de hoge golven duiken we niet – zoals je verwacht – in diepe dalen voor een golf neer, maar leidt iedere golf ons galant achter zich naar beneden om door de volgende golf weer opgetild te worden. 

De golven zijn niet gewoon golven. Er zijn lange hoge golven, waar de boot op surft, maar ook golven die ineens van de zijkant komen, die de boot opzij zetten en gutsen zeewater over de kuip sproeien. Of de wiebelgolven, die de boot laten slingeren en je de controle even helemaal kwijt bent. Of golven die je aan hoort komen, maar dan toch stilletjes onder de boot verdwijnen. Het zijn zeker niet de golven zoals je die op het strand ziet – zo’n lang lint van wit water dat er aan komt…. Nee het is anders. Iedere golf is als een heuvel – samen één groot heuvellandschap dat steeds maar in beweging is. Elk druppeltje water is anders dan een ander druppeltje en samen vervormen ze de golf iedere seconde weer. Zo’n golf op zich is altijd anders en ik heb nog geen golf gezien die het zelfde was. Allemaal uniek.
Uniek in kracht
Uniek in vorm
Uniek in tijd
Uniek van kleur
Zelfs uniek van geur.
Samen, samen met de wind werken ze er hard aan om deze oceaan zo mooi te maken. En ondanks dat iedere golf uniek is, is er een patroon, zoals alles in de natuur een patroon heeft, een design, dat ik naarmate ik langer op de oceaan ben, leer herkennen. En als ik dan achter het roer sta en het patroon weer heb gevonden, dans ik op het ritme van de oceaan (regelmatig op mijn blote voeten). De dans gaat vanzelf, geeft energie en is zo mooi, zo galant, dat ik regelmatig voor lange tijd mijn ogen sluit en toch koers blijf houden. Dit is magisch.

Terug naar dat heuvellandschap. De oceaan is als de Kennemerduinen. Geen rijtjes, maar heuvels en duinpannen. Ja, daar kan je het voorzichtig mee vergelijken: een groot steeds opnieuw hervormend vloeibaar en woest duinlandschap. Maar dan nog mooier en nog ongrijpbaarder.

North Atlantic Ocean•7 December 2019•

16.182° N 033.491° W
Afgelegd: 516 nm vanuit Mindelo – Kaapverdië
To go: 1608 nm naar Martinique

Naast de belangrijke nautische momenten hebben we ook persoonlijke momenten. Momenten die o zo gewoon lijken maar aan boord extra waarde en extra aandacht krijgen, zoals:
Ons “bad-kuip-ritueel”. Iedereen is dan in badkleding in de kuip en met putsen zeewater wassen we ons. Het zoute zeewater plakt en het is binnen best warm zodat het zweet je eigenlijk zo weer uitbreekt, maar het is heerlijk om je na vers zeewater weer even na een paar dagen een momentje fris te voelen en lekker te ruiken naar shampoo en doucheschuim.

Dan zijn er ook nog de grappige, spannende of pijnlijke momenten die een dag bijzonder maken: Een vliegende vis die in je oor wil landen, de verhalen en uitspraken van onze schipper *, de freaky waves die je boot onverwacht over een andere boeg slingeren waardoor je languit onderuit ligt in de kuip, of het meel ’s nachts door de hele kombuis ligt, de vissen die we ondertussen hebben gevangen en gegeten, de Belg die uit z’n kooi valt, de hallicunaties van de benjamin aan boord (zij heeft walvissen, palmbomen en olifanten midden op de oceaan gezien), het feit dat iedereen altijd van alles kwijt is op deze kleine ruimte, de Hollandse pot (zuurkool met Gelderse rookworst) en brood met walnoten (zonder een wal te bekennen).

• 

Maar er zijn ook zo veel persoonlijke momenten die je doen beseffen wat een bijzondere reis wij maken. Het moment dat je je beseft dat je zo klein bent op de aarde en dat je niets betekent voor haar en haar elementen. De stille nachten met de magische sterrenhemel en de maan die de hele kuip verlicht. De zonsopgang die aankondigt dat er weer een mooie dag staat te wachten, of de zonsondergang die de dag met al z’n mooie kleuren afsluit. Het moment dat je merkt hoe machtig de wind en de golven zijn, maar ook dat je soms surfend op een lange golf, met volle zeilen, de boot laat vliegen en de wind en de golven even de baas bent, heel even maar….

• 

*Enkele uitspraken van onze schipper:
– Op een boot gaat alles rechtsom, tenzij het linksom gaat.
– Op een boot bestaat geen strax.
– Overal kan sambal bij.
– Dat hoort bij oceaanzeilen (van toepassing op ieder ongemak).
– Een nabrander.
– Amateurs (alle andere schepen in de buurt van de zijne).
– fucking amateurs (een schip in de buurt van de zijne dat een foutje maakt).
– Het enige wat jij uitmaakt is je eigen bedlampje.
– Wat jij vindt, moet je bij de onderofficier van politie afgeven.
– Eerst schoppen dan rammelen en dan doet ie t weer.
– Rust kenmerkt de zeeman.

North Atlantic Ocean•7 December 2019•

16.182° N 033.491° W
Afgelegd: 516 nm vanuit Mindelo – Kaapverdië
To go: 1608 nm naar Martinique

Elke dag verloopt via hetzelfde ritme, we lopen de wachten volgens het wachtschema, met elke wacht dezelfde dagtaken. En elke dag om 17.00 uur komen we samen voor de dagelijkse briefing en eten we samen. En zelfs onze koers is elke dag hetzelfde.  Het zijn de speciale momenten die een dag bijzonder maken. We hebben al verjaardagen en sinterklaasavond gevierd. Maar deze dagen vieren we de speciale nautische momenten van deze reis. Vandaag om 06.00 zijn we het “point-of-no-return” gepasseerd. Dit betekent dat het vanaf nu geen zin meer heeft om op de motor terug te gaan naar Kaapverdië, mocht dit nodig zijn. Want met de hoeveelheid diesel die we bij ons hebben, gaan we zelfs het dichtsbijzijnde eiland niet meer halen.

Tussen vandaag en 400 nm uit de kust van Martinique is de rode driehoek en zijn we op elkaar en onze belangrijkste motor, nl de zeilen aangewezen.  Zonder de zeilen hebben we noch terug noch heen iets te zeggen over onze bestemming en in dat geval zijn we afhankelijk van de stroming en onze communicatie met schepen die we onderweg zouden tegen kunnen komen om ons te redden. Dus we moeten ons schip en haar zeilen zeer liefdevol en zorgvuldig behandelen.

Morgen zullen we “half-way” vieren, maar wat betekent halverwege eigenlijk? Er zijn verschillende halverweges. Er is een halverwege sinds ons vertrek uit Gran Canaria, maar ook een vanaf Kaapverdie, halverwege qua tijd of juist in miles. Er zijn eigenlijk heel veel halverweges en wanneer zijn we nu waar? 1 Ding is zeker: halverwege zijn, is niet zeker. Je kan pas achteraf zeggen welke halverweges halverweges waren. Morgen vieren we dat we in afstand op de helft van onze reis tussen Las Palmas & Martinique zullen zijn, althans dat vermoeden we, bij aankomst zal blijken of we het aan het juiste eind hadden. Voor nu hebben we weer een mijlpaal en kan er een flesje champagne open!!!

We hebben ook nog de “PET”, “Point of Equal Time”tussen Kaapverdië en Martinique. Dit is het punt dat we er zeilend net zo lang over doen naar Kaapverdië als naar Martinique, dat is een wiskundige berekening, en noodzakelijk om te weten in geval van nood.

• 

• 

• 

• 

North Atlantic Ocean•6 December 2019•

16.330° N 031.229° W
Afgelegd: 376 nm vanuit Mindelo – Kaapverdië
To go: 1749 nm naar Martinique

We zeilen! En hoe!!!! Sinds we dinsdagavond vertrokken zijn uit Mindelo verbreken we het ene na het andere snelheids-record. En wedden we om de dagafstand. De wind en de golven spelen hun machtspel. De wind is rond de 22 knopen, met soms een paar uitschieters naar 28 en hoger. We zeilen dus constant met 2 riffen en zetten het fok bij nagelang de windkracht, soms helemaal uit, dan weer een stukje ingerold. Dit is zoals zeilen bedoeld is en iedereen geniet er van. Het is soms hard werken achter het roer met name door de hoge golven en helemaal als je ineens van de zijkant verrast wordt. Het dagelijkse ritme met wachten en taken gaat ook onder deze omstandigheden gewoon door. Daarnaast komen er iedere dag klusjes op de to do lijst, omdat de natuur ook haar tol eist van de Westwind.
Klusjes die we vanaf onze opstap aan boord al op ons lijstje hebben, zijn:
– de verlichting ( het heklicht en licht voor aan sb) hebben we kunnen fixten
– het stoomlicht waarvoor ik de mast in ben geklommen is niet gefixt maar wel afgetaped
– de stekker van de vriezer is gemaakt, maar de vriezer zelf is instabiel qua temperatuur
– ook de koeling van de ijskast is niet 100%
– extra pads zijn geplakt op de slijtage plekken van de zeilen
– en we draaien te vaak stroom op de motor om de voltage voldoende hoog te houden (mogelijk gebruiken de vriezer en ijskast te veel stroom).
– de autopilot is eindelijk gefixt dus kunnen we (mits voldoende stroom) deze af en toe inzetten. We hebben hem omgedoopt tot “Jochem” .
– heel veel harpjes, borgpennetjes en – ringetjes vervangen of geplaatst
– schoten en lijnen en vallen , vervangen, verlengt of verkort door slijtage plekken er af te snijden
– bulletalie vervangen
Het is een lange lijst met nog veel meer technische zaken en tijdens de reis komen er vast nog heel wat klusjes bij. Maar een klus zo groot als de schroef zal het hopelijk niet meer komen.

Oer Hollands
Gisteren was een speciale dag midden op de oceaan. De dagelijkse bezigheden werden even onderbroken door het bezoek van een roetveeg Piet. Ter voorbereiding had iedereen voor vertrek al een kadootje gekocht en een paar dagen geleden hebben we lootjes getrokken zodat iedereen een gedicht kon schrijven bij zijn of haar te vergeven kadootje. Tijdens de borrel hebben we de stuurautomaat Jochem aangezet, en heeft iedereen zijn of haar ontvangen gedichten voorgelezen. De gedichten waren mooi, persoonlijk en met liefde gemaakt. En omdat dat hoort op 5 december, hebben we ons de hele dag misselijk gegeten aan de 2 kilo meegebrachte pepernoten en taai taai.
Ondertussen vliegen de mijlen onder ons door, en zeilen we stevig door naar Martinique.

• 

• 

North Atlantic Ocean•4 December 2019•

16.432° N 026.241° W
Afgelegd: 74 nm vanuit Mindelo in 12 uur

Gisteravond zijn we om 20.00 uur weer vertrokken uit Mindelo, met schroef. De derde fase van onze reis is gestart, na het bevoorraden van de boot in Las Palmas, en na het eerste stuk Las Palmas-Mindelo. Het lijkt een geheel andere fase te worden; er staat 25-30 knopen wind wanneer we vertrekken, met golven tot 5 meter – we zitten in de acceleratie zone van de Kaapverdische eilanden. Dat is wat anders dan het kabbelende koersje dat we de laatste dagen hebben gehad. Bij alles wat je doet moet je je schrap zetten en goed vast houden. En het uitvoeren van de dagtaken is een goede balansoefening. We krijgen ook een nieuw soort bezoek: vliegende vissen. De wind blijft tot ongeveer 01.00 vannacht rond de 25 knopen, dus met 3 riffen in het grootzeil stuiven we verder. Maar dan zakt de wind er compleet uit en gaan we zelfs een stuk op de motor. Wat fijn dat dit nu weer kan! De ETA is 16 dagen +/- 2 dagen, met een gemiddelde van 6 knopen per uur de afgelopen uren maken we al goede vooruitgang en gaan we waarschijnlijk wel het dagrecord breken vandaag.

• 

•