Zeilen blog

North Atlantic Ocean•11 December 2019•

15.071° N 043.283° W
Afgelegd: 1080 nm vanuit Mindelo – Kaapverdië
To go: 922 nm naar Martinique

Oceaanzeilen is echt geweldig, maar het is zeker ook een prestatietocht. We worden elke dag weer verrast door nieuwe uitdagingen. Naast verschillende kleine klusjes, zoals lijnen vervangen, harpjes zekeren, kastjes maken, hebben we de laatste dagen wat grotere klussen gekregen die veel creativiteit en doorzettingsvermogen vragen van de schipper en de bemanning.

 Het is begonnen met het breken van een “bulletalie”; een extra lijn die voorkomt dat de giek over de boot zwaait bij een ongecontroleerde gijp. Met name als je voor de wind vaart zoals wij 95% van onze reis doen, is het risico op een gijp groter, dus extra goed om een bulletalie te hebben. Maar niet als deze breekt! In een bui met draaiende windvlagen, zwiepten de giek en de grootzeilschoot heen en weer in de kuip en klapten we hard naar de andere kant. Dat was even schrikken voor de drie op wacht in de nacht, maar gelukkig niemand gewond. Met hulp van de schipper en andere bemanningsleden, die natuurlijk wakker werden van de harde klap, hebben we de boot weer onder controle gekregen en bij daglicht is er een nieuwe bulletalie aan stuurboord aangelegd, en zeilden we weer rustig verder.

 De dag erna brak de “spi-boom”; een aluminium paal die het fok ondersteunt en op zijn plek houdt bij het voor de wind varen, voor het zogenaamde “melkmeisje”. In een windvlaag sloeg de boom iets omhoog en kwam met een harde knal op het dek neer. Zonder boom is het erg lastig zeilen op de voordewindse koers die wij naar Martinique hebben, maar hoe repareer je een boom? Laat dat maar over aan de creativiteit van onze technische mannen aan boord! Er is gezaagd, geveild en geboord en er zijn zelftappende bouten gemaakt…en een paar uur later hadden we een spiksplinter nieuwe deel van de boom en een extra stevige haak aan de mast om de boom weer op te hangen, en ook nu kunnen we weer gewoon weer rustig verder zeilen.

 Driemaal is scheepsrecht….Gisterochtend tijdens mijn wacht net toen de zon op kwam zag ik de fok uit de geleider glijden. In een sierlijke beweging als een voile stola zag ik het in de wind langzaam en elegant naar beneden dwarrelen – zo de oceaan in. We hebben snel de boot gestopt en gedraaid en ik ben naar het voordek gerend om het kleine deel van het zeil dat nog aan boord was vast te houden en er voor te zorgen dat het niet onder de boot zou komen. Toen het zeil aan loef lag, hebben we het met behulp van de wind weer aan boord gekregen. Zo’n grote natte lap is behoorlijk zwaar, maar hij is in zijn geheel aan boord gekomen. Nu moesten we weer creatief denken, want de bovenste geleider met fokkenval, nodig om het fok weer te hijsen, zat nog boven in de mast op 22 meter hoogte en hoe krijg je die naar beneden? Met een plasticfles en wat lijnen hebben Peter en Stanley een lasso gemaakt, en na 5 modificaties van het prototype en 10 pogingen is het hun gelukt om de geleider naar beneden te halen en te fixen.

 Maar fixen is niet alles – nu moeten we het fok nog hijsen, maar omdat deze niet lekker in de geleider loopt en we nog steeds 20 knopen wind en hoge golven hebben, lukte dat niet meer voor zonsondergang zonder dat we te veel risico’s zouden moeten nemen, dus varen we voor deze nacht alleen op het grootzeil gestaag verder. Vandaag is het wel gelukt om het fok weer te hijsen en kunnen we weer snelheid maken.

Het zijn spannende momenten, maar de sfeer blijft goed, misschien wel omdat we deze spannende momenten hebben en we iedere keer een oplossing hebben kunnen creëeren. Ik ben daar best trots op.

Gisteren hebben we ook nog onze proviand gecontroleerd; we hebben nog ruim voldoende eten aan boord voor de laatste week naar Martinique. Het drinkwater is wel wat gelimiteerd, ongeveer 2 liter per persoon per dag, maar we hebben nog water in de watertanks als back-up voor koken & drinken. Door de spannende momenten hebben we een vertraging van ongeveer 1 dag op gelopen ten opzichte van onze inschatting bij vertrek uit Mindelo. De ETA in Martinique staat nu op volgende week donderdag ….als we niet nog meer nieuwe uitdagingen krijgen.

North Atlantic Ocean•9 December 2019•

16.078° N 038.505° W
Afgelegd: 795 nm vanuit Mindelo – Kaapverdië
To go: 1283 nm naar Martinique

De oceaan is prachtig. Althans de echte oceaan dan. De tocht van Gran Canaria naar Mindelo was een voorproefje. Ook mooi, maar te lief voor een oceaan. Te zacht en te fijntjes.

De afgelopen dagen vanaf het vertrek uit Mindelo is de oceaan alleen maar ruiger geworden. Steeds stoerder. De golven worden ook steeds hoger en zijn vannacht gegroeid tot meer dan 5 meter. We kunnen nooit harder zeilen dan de wind. Dit betekent dat we dus nooit harder zullen gaan dan de golven die onder ons door verdwijnen en ondanks de stevige wind en de hoge golven duiken we niet – zoals je verwacht – in diepe dalen voor een golf neer, maar leidt iedere golf ons galant achter zich naar beneden om door de volgende golf weer opgetild te worden. 

De golven zijn niet gewoon golven. Er zijn lange hoge golven, waar de boot op surft, maar ook golven die ineens van de zijkant komen, die de boot opzij zetten en gutsen zeewater over de kuip sproeien. Of de wiebelgolven, die de boot laten slingeren en je de controle even helemaal kwijt bent. Of golven die je aan hoort komen, maar dan toch stilletjes onder de boot verdwijnen. Het zijn zeker niet de golven zoals je die op het strand ziet – zo’n lang lint van wit water dat er aan komt…. Nee het is anders. Iedere golf is als een heuvel – samen één groot heuvellandschap dat steeds maar in beweging is. Elk druppeltje water is anders dan een ander druppeltje en samen vervormen ze de golf iedere seconde weer. Zo’n golf op zich is altijd anders en ik heb nog geen golf gezien die het zelfde was. Allemaal uniek.
Uniek in kracht
Uniek in vorm
Uniek in tijd
Uniek van kleur
Zelfs uniek van geur.
Samen, samen met de wind werken ze er hard aan om deze oceaan zo mooi te maken. En ondanks dat iedere golf uniek is, is er een patroon, zoals alles in de natuur een patroon heeft, een design, dat ik naarmate ik langer op de oceaan ben, leer herkennen. En als ik dan achter het roer sta en het patroon weer heb gevonden, dans ik op het ritme van de oceaan (regelmatig op mijn blote voeten). De dans gaat vanzelf, geeft energie en is zo mooi, zo galant, dat ik regelmatig voor lange tijd mijn ogen sluit en toch koers blijf houden. Dit is magisch.

Terug naar dat heuvellandschap. De oceaan is als de Kennemerduinen. Geen rijtjes, maar heuvels en duinpannen. Ja, daar kan je het voorzichtig mee vergelijken: een groot steeds opnieuw hervormend vloeibaar en woest duinlandschap. Maar dan nog mooier en nog ongrijpbaarder.

North Atlantic Ocean•7 December 2019•

16.182° N 033.491° W
Afgelegd: 516 nm vanuit Mindelo – Kaapverdië
To go: 1608 nm naar Martinique

Naast de belangrijke nautische momenten hebben we ook persoonlijke momenten. Momenten die o zo gewoon lijken maar aan boord extra waarde en extra aandacht krijgen, zoals:
Ons “bad-kuip-ritueel”. Iedereen is dan in badkleding in de kuip en met putsen zeewater wassen we ons. Het zoute zeewater plakt en het is binnen best warm zodat het zweet je eigenlijk zo weer uitbreekt, maar het is heerlijk om je na vers zeewater weer even na een paar dagen een momentje fris te voelen en lekker te ruiken naar shampoo en doucheschuim.

Dan zijn er ook nog de grappige, spannende of pijnlijke momenten die een dag bijzonder maken: Een vliegende vis die in je oor wil landen, de verhalen en uitspraken van onze schipper *, de freaky waves die je boot onverwacht over een andere boeg slingeren waardoor je languit onderuit ligt in de kuip, of het meel ’s nachts door de hele kombuis ligt, de vissen die we ondertussen hebben gevangen en gegeten, de Belg die uit z’n kooi valt, de hallicunaties van de benjamin aan boord (zij heeft walvissen, palmbomen en olifanten midden op de oceaan gezien), het feit dat iedereen altijd van alles kwijt is op deze kleine ruimte, de Hollandse pot (zuurkool met Gelderse rookworst) en brood met walnoten (zonder een wal te bekennen).

• 

Maar er zijn ook zo veel persoonlijke momenten die je doen beseffen wat een bijzondere reis wij maken. Het moment dat je je beseft dat je zo klein bent op de aarde en dat je niets betekent voor haar en haar elementen. De stille nachten met de magische sterrenhemel en de maan die de hele kuip verlicht. De zonsopgang die aankondigt dat er weer een mooie dag staat te wachten, of de zonsondergang die de dag met al z’n mooie kleuren afsluit. Het moment dat je merkt hoe machtig de wind en de golven zijn, maar ook dat je soms surfend op een lange golf, met volle zeilen, de boot laat vliegen en de wind en de golven even de baas bent, heel even maar….

• 

*Enkele uitspraken van onze schipper:
– Op een boot gaat alles rechtsom, tenzij het linksom gaat.
– Op een boot bestaat geen strax.
– Overal kan sambal bij.
– Dat hoort bij oceaanzeilen (van toepassing op ieder ongemak).
– Een nabrander.
– Amateurs (alle andere schepen in de buurt van de zijne).
– fucking amateurs (een schip in de buurt van de zijne dat een foutje maakt).
– Het enige wat jij uitmaakt is je eigen bedlampje.
– Wat jij vindt, moet je bij de onderofficier van politie afgeven.
– Eerst schoppen dan rammelen en dan doet ie t weer.
– Rust kenmerkt de zeeman.

North Atlantic Ocean•7 December 2019•

16.182° N 033.491° W
Afgelegd: 516 nm vanuit Mindelo – Kaapverdië
To go: 1608 nm naar Martinique

Elke dag verloopt via hetzelfde ritme, we lopen de wachten volgens het wachtschema, met elke wacht dezelfde dagtaken. En elke dag om 17.00 uur komen we samen voor de dagelijkse briefing en eten we samen. En zelfs onze koers is elke dag hetzelfde.  Het zijn de speciale momenten die een dag bijzonder maken. We hebben al verjaardagen en sinterklaasavond gevierd. Maar deze dagen vieren we de speciale nautische momenten van deze reis. Vandaag om 06.00 zijn we het “point-of-no-return” gepasseerd. Dit betekent dat het vanaf nu geen zin meer heeft om op de motor terug te gaan naar Kaapverdië, mocht dit nodig zijn. Want met de hoeveelheid diesel die we bij ons hebben, gaan we zelfs het dichtsbijzijnde eiland niet meer halen.

Tussen vandaag en 400 nm uit de kust van Martinique is de rode driehoek en zijn we op elkaar en onze belangrijkste motor, nl de zeilen aangewezen.  Zonder de zeilen hebben we noch terug noch heen iets te zeggen over onze bestemming en in dat geval zijn we afhankelijk van de stroming en onze communicatie met schepen die we onderweg zouden tegen kunnen komen om ons te redden. Dus we moeten ons schip en haar zeilen zeer liefdevol en zorgvuldig behandelen.

Morgen zullen we “half-way” vieren, maar wat betekent halverwege eigenlijk? Er zijn verschillende halverweges. Er is een halverwege sinds ons vertrek uit Gran Canaria, maar ook een vanaf Kaapverdie, halverwege qua tijd of juist in miles. Er zijn eigenlijk heel veel halverweges en wanneer zijn we nu waar? 1 Ding is zeker: halverwege zijn, is niet zeker. Je kan pas achteraf zeggen welke halverweges halverweges waren. Morgen vieren we dat we in afstand op de helft van onze reis tussen Las Palmas & Martinique zullen zijn, althans dat vermoeden we, bij aankomst zal blijken of we het aan het juiste eind hadden. Voor nu hebben we weer een mijlpaal en kan er een flesje champagne open!!!

We hebben ook nog de “PET”, “Point of Equal Time”tussen Kaapverdië en Martinique. Dit is het punt dat we er zeilend net zo lang over doen naar Kaapverdië als naar Martinique, dat is een wiskundige berekening, en noodzakelijk om te weten in geval van nood.

• 

• 

• 

• 

North Atlantic Ocean•6 December 2019•

16.330° N 031.229° W
Afgelegd: 376 nm vanuit Mindelo – Kaapverdië
To go: 1749 nm naar Martinique

We zeilen! En hoe!!!! Sinds we dinsdagavond vertrokken zijn uit Mindelo verbreken we het ene na het andere snelheids-record. En wedden we om de dagafstand. De wind en de golven spelen hun machtspel. De wind is rond de 22 knopen, met soms een paar uitschieters naar 28 en hoger. We zeilen dus constant met 2 riffen en zetten het fok bij nagelang de windkracht, soms helemaal uit, dan weer een stukje ingerold. Dit is zoals zeilen bedoeld is en iedereen geniet er van. Het is soms hard werken achter het roer met name door de hoge golven en helemaal als je ineens van de zijkant verrast wordt. Het dagelijkse ritme met wachten en taken gaat ook onder deze omstandigheden gewoon door. Daarnaast komen er iedere dag klusjes op de to do lijst, omdat de natuur ook haar tol eist van de Westwind.
Klusjes die we vanaf onze opstap aan boord al op ons lijstje hebben, zijn:
– de verlichting ( het heklicht en licht voor aan sb) hebben we kunnen fixten
– het stoomlicht waarvoor ik de mast in ben geklommen is niet gefixt maar wel afgetaped
– de stekker van de vriezer is gemaakt, maar de vriezer zelf is instabiel qua temperatuur
– ook de koeling van de ijskast is niet 100%
– extra pads zijn geplakt op de slijtage plekken van de zeilen
– en we draaien te vaak stroom op de motor om de voltage voldoende hoog te houden (mogelijk gebruiken de vriezer en ijskast te veel stroom).
– de autopilot is eindelijk gefixt dus kunnen we (mits voldoende stroom) deze af en toe inzetten. We hebben hem omgedoopt tot “Jochem” .
– heel veel harpjes, borgpennetjes en – ringetjes vervangen of geplaatst
– schoten en lijnen en vallen , vervangen, verlengt of verkort door slijtage plekken er af te snijden
– bulletalie vervangen
Het is een lange lijst met nog veel meer technische zaken en tijdens de reis komen er vast nog heel wat klusjes bij. Maar een klus zo groot als de schroef zal het hopelijk niet meer komen.

Oer Hollands
Gisteren was een speciale dag midden op de oceaan. De dagelijkse bezigheden werden even onderbroken door het bezoek van een roetveeg Piet. Ter voorbereiding had iedereen voor vertrek al een kadootje gekocht en een paar dagen geleden hebben we lootjes getrokken zodat iedereen een gedicht kon schrijven bij zijn of haar te vergeven kadootje. Tijdens de borrel hebben we de stuurautomaat Jochem aangezet, en heeft iedereen zijn of haar ontvangen gedichten voorgelezen. De gedichten waren mooi, persoonlijk en met liefde gemaakt. En omdat dat hoort op 5 december, hebben we ons de hele dag misselijk gegeten aan de 2 kilo meegebrachte pepernoten en taai taai.
Ondertussen vliegen de mijlen onder ons door, en zeilen we stevig door naar Martinique.

• 

• 

North Atlantic Ocean•4 December 2019•

16.432° N 026.241° W
Afgelegd: 74 nm vanuit Mindelo in 12 uur

Gisteravond zijn we om 20.00 uur weer vertrokken uit Mindelo, met schroef. De derde fase van onze reis is gestart, na het bevoorraden van de boot in Las Palmas, en na het eerste stuk Las Palmas-Mindelo. Het lijkt een geheel andere fase te worden; er staat 25-30 knopen wind wanneer we vertrekken, met golven tot 5 meter – we zitten in de acceleratie zone van de Kaapverdische eilanden. Dat is wat anders dan het kabbelende koersje dat we de laatste dagen hebben gehad. Bij alles wat je doet moet je je schrap zetten en goed vast houden. En het uitvoeren van de dagtaken is een goede balansoefening. We krijgen ook een nieuw soort bezoek: vliegende vissen. De wind blijft tot ongeveer 01.00 vannacht rond de 25 knopen, dus met 3 riffen in het grootzeil stuiven we verder. Maar dan zakt de wind er compleet uit en gaan we zelfs een stuk op de motor. Wat fijn dat dit nu weer kan! De ETA is 16 dagen +/- 2 dagen, met een gemiddelde van 6 knopen per uur de afgelopen uren maken we al goede vooruitgang en gaan we waarschijnlijk wel het dagrecord breken vandaag.

• 

• 

Mindelo, Sao Vincente, Kaapverdië •3 December 2019•

16.5159° N 25.016° W

Een uur na onze briefing van afgelopen woensdag waarin de schipper besloot om Kaapverdië aan te doen, moest bij gebrek aan wind de motor bijgezet worden om uit het gebied van te weinig wind te komen. De motor werd aangezet, hij deed het wel maar wat we ook probeerden er gebeurde niets….niet vooruit, niet achteruit….helemaal niets. Wat we ook probeerden er leek geen stuwing te komen. Er werd gedacht aan iets in de schroef, of misschien was de versnellingsbak stuk? Maar omdat het avond werd hebben we het er bij gelaten en de volgende ochtend bij daglicht hebben we de go-pro van Stanley aan een pikhaak getaped en heeft ie onder de boot gefilmd. Shit, toen werd het meteen duidelijk: daar waar een schroef hoorde te zitten, zat niets ….. de schroef was eraf! Wat een mazzel dat we er al voor gekozen hadden om koers te zetten naar Kaapverdië. Daar zouden we verder onderzoek doen en met wat belletjes naar Rob van de Zeezeilers van Marken, moesten we daar maar kijken hoe we de reserve schroef die we aan boord hebben, er op zouden krijgen. Daar zijn een paar opties voor:
– de boot moet uit het water
– een professioneel duikteam moet komen om de schroef onder water te monteren
– we zouden zelf onderwater moeten om de schroef te monteren.

Door weinige wind en een nutteloze motor (tenminste voor de snelheid – stroom draaien ging uiteraard nog wel prima) heeft het nog wat extra dagen geduurd om bij Kaapverdië aan te komen.

Gisteren rond 1500 uur was het nog maar 50 mijl naar Mindelo, en de spanning was duidelijk voelbaar aan boord. Niet zo gek, want we hadden uitgerekend dat we na middernacht aan zouden komen en om zonder motor de baai in te moeten zeilen en voor anker te gaan is nog wel een kunstje – helemaal in het donker. Dus het was all hands on deck en iedereen kreeg tijdens de dagelijkse briefing een specifieke taak voor de “approach” met het verzoek zich daar heel goed op voor te bereiden. Uiteraard wilde ik graag de navigatie doen 😉

Net na middernacht naderden we het laatste waypoint, en zaten we met de volledige bemanning klaar voor onze approach. Het was druk in de baai met ten anker liggende schepen (jachten maar ook grote vrachtschepen). Met verschillende keren overstag zijn we tussen de andere boten door gelaveerd en hebben we het voor elkaar gekregen om de boot om 0300 uur veilig en netjes ten anker te leggen in de baai. Omdat de bodem niet erg goed is voor ankeren (veel modder) hebben we ieder een uur ankerwacht gehouden om te toetsen of wij (of mogelijk andere boten) niet zouden gaan krabben – wat betekent dat ze van hun plaats af schuiven omdat het anker het niet goed houdt.

Omdat het te lang zou duren voordat er een moment zou zijn om de Westwind uit het water te laten halen en er ook geen duikteam beschikbaar was, zat er niets anders op dan zelf het water in te gaan. Peter, Stanley en ik waren de enigen met een duikbrevet en omdat Peter de technische man is bij ons aan boord, ging hij met Stanley onderwater op onderzoek. Hun plan was snel gemaak en na een voorbereiding van een goed uur, zijn ze samen aan de reparatie begonnen. De eerste duik maakte dat de schroef er op zat en weer functioneerde. De tweede duik was nodig om de schroef goed te borgen om te voorkomen dat we strax een tweede schroef onderweg zouden verliezen. Begin van de middag was alles gefixt. Super stoer en fijn dat het zo ging, want anders hadden we nog wel een paar extra dagen in Mindelo gelegen. Na nog een toeristisch rondje door het stadje en een laatste bezoek aan de echte barbier, zijn we om 20.00 uur weer uit Mindelo vertrokken en begon onze tweede etappe van de reis: de oversteek naar Martinique!

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

North Atlantic Ocean•28 November 2019•

22.283° N 019.587° W ( 337 nm NNO van Kaapverdische eilanden)
Afgelegd: 410 nm 

Doordat er bijna geen wind is, kabbelen we rustig verder. Ook de “half-winder” wordt bijgezet om nog een beetje de gang er in te houden, maar we blijven onder de 5miles per uur. Daarom verwachten we pas dinsdag of later op Kaapverdië te zijn, afhankelijk van het weer. Een welkome afleiding vandaag was de vis die Stanley gevangen heeft met de hengel die hij in Las Palmas gekocht heeft. Wauw wat een mooie vis – fel geel met groen, maar zodra hij het water uit was verdween langzaam de mooi kleur van deze prachtige vis.

Met een korte check op een kaart met verschillende vissen durven we uit te spreken dat we vermoeden dat het een “Dolphin fish” is en hebben we het uiteraard direct soldaat gemaakt. Heerlijk met gebakken groeten en voor de liefhebbers aardappeltjes. Bij nader onderzoek in een boek over alles over de Atlantische Oceaan durven we met wat meer stelligheid te zeggen dat het ook echt een Dolphin fish is – ze heten ook wel Mahi Mahi en bij ons gewoon bekend als ordinaire Dorade….. 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

North Atlantic Ocean•27 November 2019•

23.530° N 019.040° W (466 nm NNO van Kaapverdische eilanden)
Afgelegd: 328 nm

Zeilen is je constant aanpassen aan nieuwe omstandigheden. Draait de wind dan passen we de zeilen aan. Als wortels eerder gaan rotten dan verwacht, bakken we een super lekkere worteltaart. En die was echt lekker!!! Veranderen de weersverwachtingen op onze route dan verleggen we onze koers. Als je niet kunt douchen met water uit de tank (om de voorraad te bewaren), gooien we 2 putsen zeewater over ons heen in de kuip. En zo improviseren we de hele dag.

De belangrijkste verandering is dat we nu op weg zijn naar Kaapverdië voor een korte tussenstop om diesel te tanken. We zien op de nieuwe grib files dat we in een gebied liggen en blijven met weinig wind en moeten dus de motor af en toe bij zetten om niet pas na kerst aan de overkant aan te komen. Mede daardoor zullen we ons volgende waypoint moeten verleggen en zuidelijker varen dan onze eerste plan. Daarnaast moeten we meer dan verwacht stroom draaien om alle benodigde navigatie instrumenten en de koelkast aan de praat te houden. Bewolking en de lichte wind beperken onze mogelijkheid om met de zonnepanelen en de windgenerator voldoende stroom op te wekken en daarom moet de diesel ons een handje helpen. We streven natuurlijk naar energie neutraal, maar dat is zonder wind bijna onmogelijk.

We verwachten nu maandag of dinsdag aan te komen in de haven van Mindelo, Sao Vincente, afhankelijk van de wind. Het plan is om er heel kort te blijven, alleen tanken en weer door op weg naar Martinique.

Ik heb best wel veel nachtwachten (4 hondenwachten in de week) , dat is vermoeiend maar tegelijkertijd ook heel bijzonder, de sterrenhemel is zo ontzettend mooi, zo magisch en iedere ster schijnt zo mooi. Het is verder donker om ons heen en we hebben een beperkte maan, daarom zie ik zoooo veel meer sterren dan thuis in Amsterdam. Prachtig om dit mee te maken en zo onbeschrijflijk. Met een app op mijn telefoon probeer ik de sterren te leren kennen, vrienden met ze te maken, de sterrenbeelden op te zoeken en de prachtige planeten die de sterrenbeelden dragen te groeten. Orion, Sirius en Canopus zullen tijdens deze reis op heldere nachten mijn gidsen zijn waar ik steeds meer op zal vertrouwen. Het lege gevoel wanneer ik ze niet kan vinden aan de hemel tijdens de bewolkte nachten, maar alleen voel ik mij niet…. Er zijn altijd sterren die hun best doen om toch nog even tussen de wolken door te verschijnen en ook de lichtgevende algen doen hun best om er een mooie show van te maken achter onze boot. Liever de nachtdiensten in alle rust met de sterren als compagnons dan de drukte en hectiek overdag op de 50M2 dat onze wereld nu groot is.

• 

• 

• 

• 

North Atlantic Ocean•27 November 2019•

23.530° N 019.040° W (466 nm NNO van Kaapverdische eilanden)
Afgelegd: 328 nm

We zijn al weer een paar dagen onderweg en de dag begint een beetje routine en structuur te krijgen. Een dag begint al ’s nachts met het bakken van brood, dit wordt voorbereid tijdens de “hondenwacht” (van 02.00 tot 06.00 uur). De wacht daarna (van 06.00 tot 09.00 uur) bakt het brood. Dat gaat eigenlijk heel erg goed en we hebben dan ook elke dag heerlijk vers brood! Soms met een nootje of rozijntjes er in. De shift van 09.00 tot 12.00 uur controleert de boot aan de hand van een dagelijkse checklist. Er wordt gekeken of alles nog werkt of heel is, zoals de zeilen, de vallen en schoten, de veiligheidslijnen, de luiken, de motor etc. Ook wordt in deze wacht de keuken en het toilet schoon gemaakt. Daarnaast houden we nauwkeurig bij wat het water- en dieselverbruik is. We moeten helaas wel erg veel motor bijdraaien (4 uur per dag – 2 uur in de ochtend en 2 uur in de namiddag/avond) om de accu’s vol te houden. De lunch en afwas wordt gedaan door de wacht van 12.00 tot 15.00 uur, de crew van de 15.00 tot 18.00 uur wacht zorgt dan voor het avondeten. Nu is thuis koken voor 8 personen al een flinke uitdaging ….. Je kan je dus voorstellen dat eten koken aan boord van een schommelend schip op een 2 pits-campinggastoestelletje een extra dimensie krijgt. Eenpansgerechten zijn dan ook favoriet. Tijdens de wacht van 18.00 tot 22.00 uur wordt er afgewassen, dit doen we met zeewater, zodat we niet te veel drinkwater verspillen. Ook bij deze wacht heeft het eenpansgerecht – in het kader van de hoeveelheid afwas dus de voorkeur.

• 

• 

Om 17.00 is de dagelijkse briefing en borrel met een echte Spaanse ham. Tijdens dit overleg vertelt de schipper wat er nautisch gebeurd is in de laatste 24 uur en wat we kunnen verwachten voor de komende dag(en). Regelmatig heeft de schipper een verhaal of geeft hij uitleg over een situatie die we tegen zijn gekomen, zodat iedereen hiervan kan leren. Gisteren ging het bijvoorbeeld over voorrangsregels. In de nacht ervoor hebben we onze koers verlegd, omdat het volgens de wachtleider niet duidelijk herkenbaar was dat een cruiseschip (De Costa !!!! Fascinosa – ja en die costa schepen kennen we allemaal) voor ons zou gaan uitwijken. De wachtleider gaf er de voorkeur aan om toch het zekere voor het onzekere te nemen en achter het cruiseschip langs te gaan (zij varen rond de 20 knopen – terwijl wij er maar 6 varen). Een verstandig keuze en de tips van de schipper daarbij zijn:
– met je zaklamp schijnen in je zeil – zodat je beter zichtbaar bent
– je andere licht (rood voor bak en groen voor stuur) te laten zien – zodat duidelijk is dat je van koers wijzigt.
Leuk hè deze tips?

• 

• 

• 

Tijdens elke wacht wordt het hele uur het logboek bijgewerkt, met logstand (totaal afgelegde nautische miles-nm), de windrichting en -sterkte, de koers die we (zouden moeten) varen en onze positie. De boot moet natuurlijk schoon gehouden worden, het afval moet gescheiden worden en de etensvoorraad moet gecontroleerd worden. Gisteren bleek dat de wortelen al aan het rotten zijn, waarschijnlijk omdat ze toch iets te veel in het zonlicht hangen. Daarom hebben we deze geraspt en een geimproviseerd diner gemaakt en met de rest proberen we een worteltaart te bakken….. ( ik zal je laten weten of dat gelukt is). Natuurlijk zeilen we de hele dag en nacht, dus staan we tijdens onze wacht ook nog om de beurt achter het roer, terwijl de andere 2 medewachtlopers indien nodig de zeilen trimmen, een spi-boom zetten of weer weg halen, een rif zetten of er weer uit halen of de gijp uitvoeren. We vervelen ons dus zeker niet en vooralsnog heb ik nog geen letter uit mijn leesboek kunnen lezen.

Wel hebben we dolfijnen gezien! Zo prachtig. Het was een groepje van ongeveer 5 of misschien wel 6 dolfijnen. Ze waren nieuwsgierig en kwamen 1 voor 1 even met hun kop boven water om te checken wat er nu weer aan de oppervlakte dreef….. Ze zwommen hard en dan weer achter de boot en dan weer voor de boeg. Links en rechts – ze hadden schik en het leek alsof ze een soort van kiekeboe speelden. Elke keer als we ze zagen verdwenen ze weer om elders bij de boot weer op te duiken. Dit alles duurde echt niet lang, hooguit 5 minuten, en voor we onze camera’s gereed hadden waren ze al weer vertrokken…. Iemand had gehoord dat je moest fluiten om ze nieuwsgierig te maken, maar was dit wel zo…. of hadden we dit beter niet moeten doen om nog even langer samen te zijn?