North Atlantic Ocean•18 December 2019•
14.641° N, 61.024° W
Afgelegd: 2180 nm vanuit Mindelo – Kaapverdië
To go: 0 nm naar Martinique
Voor sommigen waren de laatste loodjes toch best wel zwaar. Een aantal van ons was al dagen aan het aftellen en had de ETA van ons laatste waypoint (om de zuidkust van Martinique) wel erg ambitieus gegokt. Voor hen duurde deze dag zoooo lang. Er heerste zeker iets van kanaalkoorts.
Kanaalkoorts is een soort spanning bij Hollandse zeevarenden die na een lange reis op weg zijn naar huis en zich erop verheugen hun geliefden weer terug te zien. Hun reis is bijna voltooid, de spanning stijgt en in “Het Kanaal” krijgen de zeelieden last van zenuwen en een zwakke maag. Dit verschijnsel komt in veel Nederlandse zeemansverhalen voor. Maar er is ook een soort van historisch-economische verklaring voor deze kanaalkoorts, dat zijn oorsprong in de VOC-tijd vindt toen alle overledenen pas in Het Kanaal in het journaal werden genoteerd, want zo zou de kapitein het maximum aan voedingsgeld kunnen incasseren. Kanaalkoorts was bij de hoge heren van de VOC dus lange tijd een plotselinge, onbekende ziekte.
Bij ons aan boord heerst duidelijk een spanning waar iedereen last van heeft. Spanning omdat we er bijna zijn of spanning om familie die naar Martinique is gekomen weer te ontmoeten. Degenen die de reis nu wel voor gezien houden en naar de wal verlangen, worden met het uur baldadiger. Door de spanning wordt er veel gelachen, is het een druk heen en weer geloop en wordt er gefantaseerd over het eerste wat je zou willen doen zodra we geland zijn:
– een entrecôte met bearnaise saus
– een massage
– de grond kussen
– huilen met de familie die aan de kade staat te wachten
– 24 uur slapen
– douchen met zoet water
– een ijsje eten of een biertje nemen
Ook ik heb last van deze spanning. Niet bij mijzelf maar voelbaar bij de rest. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik van boord wil. Voor mij was de eerste week wennen, de tweede week inkomen en vanaf de derde week genieten van mijn nieuwe wereld. Ik heb het naar mijn zin en weet mij nu pas om alle drukte heen te manouvreren naar rustige momenten. Enerzijds logisch want mijn geliefde was mee op deze reis. We kunnen het ons hele leven hebben over dit avontuur, onze ervaring en wat het met ons gedaan heeft. We zullen elkaar snappen als we ooit over jaren nog eens refereren aan spannende, mooie en leerzame momenten in onze nieuwe wereld. Ons doel is gezet en we kunnen dit altijd samen delen.
Het is ondertussen 22 uur en mijn laatste wacht begint. Nog enkelen zijn in de running voor het hebben van de juist geschatte ETA. Maar de meest reële schattingen zijn van Peter ( 23.00 uur) en Stanley (23.59 uur). Ik was te laat met inschrijven voor deze wedstrijd. Het boeit mij eigenlijk niet wanneer we zouden aankomen of eigenlijk wel … kon ik het nog uitstellen…..?
Om 22.40 passeren we het laatste waypoint en de approach naderde. Stanley had eigenlijk geen wacht maar wilde graag het laatste stuk meemaken, dus was hij om 22 uur met mij mee de kuip ingegaan. Maar goed ook want hij kon zich meteen nuttig maken. De stroming werd het afgelopen uur steeds heftiger, de eerste boeien voor vissers waren niet verlicht, vanaf hier kunnen overal krabbenboeien liggen (krabbenboeien zijn boeien die door vissers die op krabben vissen lukraak worden neergelegd). We varen al een uur met ruim 7 knopen wanneer we de zuidpunt van Martinique aan komen. De wind en stroming worden aan de zuidpunt heftiger en we varen steeds sneller met wel 7 – 7.5 knopen richting het zuidwesten, dus moeten we enig moment gijpen om het eiland niet voorbij de varen. De acceleratie winden en stroming stellen ons echt op de proef, er is geen maan en de sterren hebben vannacht niet de kracht om ons te helpen. Ook zij zijn verdrietig: Hier zullen onze wegen definitief scheiden, dag oceaan, dag sterren, sterrenbeelden en planeten. We zijn extreem geconcentreerd en de gijp lukt dan ook goed. We koersen nu met halve wind richting het noordwesten om de zuidpunt van Martinique heen. Dit is het moment dat de schipper het overneemt…… Ja, dat is lekker…… Nu dat we beschut achter de bergen van het eiland zijn. Daar waar de wind weg valt, varen we met 5 knopen steeds meer aan de wind richting ons ankerpunt in de baai van Saint-Anne. Dit stukje, nog altijd zonder veel licht, is het nog meer oppassen voor alle krabbenboeien. Ook bij het naderen van de ankerplaats moeten we uitkijken voor alle andere schepen die voor anker liggen. Maar hoe doe je dat in het donker, tegen een achtergrond van allemaal lichtjes van Sainte-Anne en Le Marin? We onderscheiden echt maar een paar toplichtjes. De meeste schepen die er liggen hebben niet eens een ankerlicht aan staan en nog minder hebben überhaupt een toplicht aan…. Ik weet echt niet welke lichtjes van de wal en welke lichtjes van de schepen zijn. Het zijn gewoon heel veel lichtjes.
Binnen 15 minuten nadat de schipper het overnam, lagen we voor anker en wordt de laatste fles champagne opengetrokken. Er is hier geen ankerwacht nodig. We hebben onze positie gepijld en de grond is uitstekend voor ankeren. Toch ga ik deze nacht nog even 3 keer checken…..
De volgende ochtend wordt pas duidelijk wat we hebben gedaan. De paar toplichtjes die we vannacht hebben kunnen onderscheiden, terwijl er wel 160 schepen liggen…. en even zoveel krabbenboeitjes…. ja ik snap nu dat we deze “boeitjes” niet hebben kunnen waarnemen vannacht – sommige zijn gewoon lege anderhalve-liter-limonadeflessen…..
Martinique is prachtig. De blauwe lucht, het groene land en de diep turquoise zee…. Stanley kan het niet weerstaan om een duik te nemen voordat we om 07.00 koers zetten naar de haven van Le Marin.
Eenmaal aan de steiger gebruiken we de rest van de dag om te schoonschippen (ja dat is een werkwoord!). De laatste nacht slapen we in een schone stilliggende boot…. nog even tijd om afscheid te nemen. Thnx ocean for being my boyfriend.
