Italie: het land van lekker eten, la bella vita en van de Fiat 500 en de Vespa natuurlijk.
De autootjes zijn uitermate geschikt om op de kleine smalle weggetjes in de bergen te rijden en we komen ze dan ook regelmatig tegen… sommige rijden nog maar andere staan hier al jaren te wachten tot ze weer opgeknapt worden… (of niet…. ? ). En of ze nog functioneel zijn of niet, het blijven iconen en maken het straatbeeld igg een stuk mooier… ❤️ ❤️ ❤️
Ook de Vespa is hier nog overal te zien, mooier dan waar dan ook ter wereld… Ze hoor hier gewoon thuis, in de bergen, langs de kust of in de smalle straatjes van de mooie Amalfitaanse dorpjes
Ook deze auto die we onderweg tegenkwamen is prachtig….
Prachtig hè?!?!
En als je altijd hebt geloofd dat alle wegen naar Rome leiden…..
Naast de stappenteller die we allemaal wel kennen en misschien ook gebruiken, introduceren wij vanuit Albori de trappenteller. Overal waar wij naartoe willen zullen we trappen moeten lopen.
Ik noem er een paar:
’s ochtends om Lupo uit te laten: 102 treden om het dorp boven uit te gaan en de bergen te bezoeken.
Om naar Raito via de weg te gaan: 28 treden om bij de weg te komen
Vanaf Raito omhoog via de ruïne naar Albori: 222 treden omhoog en vervolgens de 102 treden weer naar beneden.
De trap naar Iaconti: 120 treden
De treden van Raito naar Vietri sul Mare hebben we nog niet geteld…. dat durven we nog niet aan, maar reken maar dat dit er meer dan 500 zullen zijn. Zodra we de moed hebben om ze te tellen, zullen we het je meteen laten weten. Dus houd deze blog in de gaten.
Het is in Nederland allemaal best wel goed georganiseerd, maar naarmate ik hier langer ben en mijn Italiaans ook beter wordt, merkt ik dat we
het Hollandse polderen,
het hebben van allerlei platformen (voor iedereen die wel een mening over iets heeft),
het altijd maar flexibel en wendbaar willen zijn
ook kunnen overdrijven. We kunnen met elkaar in ons kleine landje ook best wel doorslaan.
We weten allemaal dat mensen nu eenmaal een stukje zekerheid en duidelijkheid willen hebben en ook zelf in controle willen zijn. In deze Coronatijden is het nog belangrijker dat we met deze eigenschappen in ons achterhoofd perspectief moeten bieden over waar we naar toe willen en hoe er te komen.
De afgelopen maanden komt steeds meer weerstand en kritiek over hoe onze regering en haar adviesorganen over de pandemie communiceren: Wat is nu eigenlijk het beleid en waarom verandert men steeds van ideeen, waar willen we nu echt naar toe en wat is dus de gekozen roadmap om er te komen?
Ik vond het allemaal eigenlijk wel aardig goed gecommuniceerd en snapte de kritiek wel maar de heftige weerstand niet. Communicatie is nou eenmaal verschrikkelijk moeilijk. Zeker als er zoveel onduidelijk is, er zo veel verschillende belangen spelen en zo veel verschillende doelgroepen met zoveel verschillende meningen zijn, die het recht hebben en nemen om elke gelegenheid aan te grijpen om er iets van te vinden.
Maar nu ik het beleid hier in Italië begin te snappen, kunnen we nog wel eens wat leren van hoe gestructureerd ze hier over de pandemie communiceren.
Ten eerste is er een herkenbaar dashboard. Deze hebben ze hier niet zelf uitgevonden zoals we dat in NL zouden willen doen, maar deze lijkt op het dashboard van Johns Hopkins instituut. Terug vallen op iets herkenbaars en het creëren van uniformiteit zijn erg handige middelen voor een goede communicatie en het is in dit geval ook nog eens makkelijk om alle nieuwe complexe informatie te leren lezen en begrijpen.
En het Nederlandse dashboard op de website die er over gaat (https://coronadashboard.rijksoverheid.nl)… of kan je dit eigenlijk wel een dashboard noemen?
Daarnaast heeft Italië vanaf het begin van de crisis door middel van een overhieds Besluit op basis van risico’s de zonering wit, geel, oranje en rood aangemerkt. Iedere regio in Italië heeft op basis van het risico een zonekleur en daarbij hoort een vaste set maatregelen. Hier bovenop geldt voor alle zoneringen algemene basismaatregelen waar onder: het dragen van een masker wanneer je niet thuis bent (dus ook buiten op straat), 1 meter afstand houden, hygiene maatregelen zoals je handen regelmatig desinfecteren, niet interregionaal reizen en een avond klok tussen 22 en 05 uur.
De zonekleur voor een regio geldt voor een bepaalde periode die vooraf wordt aangekondigd (door de minister van gezondheid) en die zonekleur kan na die bepaalde periode worden gewijzigd – als de cijfers er naar zijn – naar een zonekleur met strengere of minder strenge maatregelen en die maatregelen ken je dus ook al ver vooraf. Je weet dus waar je aan toe bent en wat de opties zijn voor de volgende periode. Waar we twee weken geleden in onze regio Campania van zone geel naar zone oranje zijn gegaan, zitten we vanaf vandaag in zone rood en geldt de volgende zoneringen voor alle regio’s – in ieder geval tot en met 21 maart:
Daarnaast is er een wekelijks rapport zoals wij deze ook hebben:
En uiteraard heeft ook Italië de nodige detail informatie. Hier is die detailinformatie gegeven in veel grafieken en daarmee is de informatiedichtheid hoog. Waar Nederland veel meer informatie deelt, onder andere over hoeveelheden virusdeeltjes in het riool, maar er voor kiest om dit beschrijvend te doen, waardoor de informatiedichtheid lager ligt en er veel moet worden doorgeklikt op de site om deze informatie allemaal te vinden.
Absolute gevallen per dag en per 100.000 inwoners sinds Q1 2020.
de periodieke prognose samengevat per regio
Natuurlijk wordt hier in Italië ook niet perfect gecommuniceerd en zijn ook hier klachten over hoe het wordt georganiseerd en verloopt, maar we leven in één Europa en toch doet ieder land het anders en allemaal weer anders dan dat de centrale overheid van Europa (https://www.ecdc.europa.eu/en/cases-2019-ncov-eueea) dat doet. Waarom? Waarom is er in deze onzekere tijden geen uniformiteit in communicatie, lijkt er mijns inziens geen samenwerking of een gezamenlijk beleid te zijn over hoe we informatie het beste kunnen delen en waarom lijkt het er op dat wij in NL doen alsof we het wiel opnieuw moeten uitvinden?
Anyways, het gaat er mij niet zo zeer om dat de inhoud het zelfde moet zijn, maar leer van elkaar. Zorg voor een gemeenschappelijke look & feel van wat je communiceert ook al is de inhoud van het bericht misschien anders. Door alleen al een zelfde look & feel te hanteren, is de kans groot dat er misschien een groter draagvlak ontstaat, er misschien meer gevoel van samen tegen COVID-19 is en dat we dat als één Europa doen ipv ieder land afzonderlijk. Dit was mijn platformje…. hahahahha.
Albori is een van de gehuchtjes onder de gemeente Vietri sul Mare en Vietri sul Mare staat vooral bekend om haar keramiek. Het is de bakermat van de felgekleurde majolica-keramiek en in het dorp vind je het overal, maar dan ook echt overal. Plantenpotten op de grond en aan de muur, tegeltjes in de muur, adrestegeltjes op de deuren, bewegwijzering, altaartjes… van alles.
Tegeltjes in Albori
Omdat het nog altijd geen optie om een restaurantje te pakken en we eigenlijk alleen nog maar in Vietri sul Mare aan het strand zijn geweest, besluiten we een keer om het hogere gedeelte van Vietri eens te ontdekken. We wandelen voor de verandering via de Costiera Amalfitana.
Vietri heeft een schattige winkelstraat en wat blijkt, de winkels zijn ook gewoon open. De restaurantjes niet, maar alle andere winkeltjes wel… het wordt dus een middagje snuffelen langs de etalages en de kleine mandjes en bakjes die uitgestald zijn en het is inderdaad het ene keramiekwinkeltje na het andere. De ene nog zoeter dan de andere.
Omdat de heenweg een beste tippel was en de drukke kronkelende weg niet echt veilig te belopen is, hebben we voor deze ene keer buskaartjes gekocht, want ook de bus moeten we natuurlijk een keer hebben geprobeerd. Het is zo’n klein buurtbusje, waar je met 12 personen in kan, of zo. Een busje met luxe comfortabele stoelen en genoeg ruimte voor 3 passagiers en Loup. Onze buskaartjes moeten we zelf stempelen in de machine, zoals we vroeger met de strippenkaart deden. Dat was wel weer even wennen… hoe werkte dat ook al weer? Het chauffeursgedeelte van de bus is volledig dicht geplakt met transparant plastic en duct tape. OMG … Dexter is er niets bij vergeleken.
Anyways, de weg van Vietri naar Albori is een smalle bergweg, stijl en met heel veel haarspeldbochten. De chauffeur kent de weg en weet dan ook precies waar hij ruimte heeft om nog wat tijdwinst te behalen…. met als gevolg dat we zo’n beetje alle hoeken van de bus zien en ik handen te kort heb om mijn tas, Loup en mijzelf nog een beetje bij elkaar te houden. Hoe je misselijk kan worden in 10 minuten?… Probeer bus 68 van Vietri naar Albori eens…..
